Hoxe quéroche contar o que me levou a crear a colección de Doce Espera.
. Doce Espera . É a miña colección máis persoal. Baseada no comezo da etapa máis delicada da miña vida. Pero, ás veces, “a Doce Espera” resulta un pouco amarga. Queda comigo e descobre un pouco da miña non tan doce espera.
O primeiro que che quero contar, antes de entrar na miña propio experiencia, é que esta colección está pensada para todas as nais do mundo: para as que teñen aos seus bebés no colo, para as que xa finalizaron o seu tempo de crianza e gozan vendo aos seus bebés convertidos en persoas adultas. Pero tamén para as nais que teñen o corazón cheo pero o colo baleiro.
Porque esas mulleres que sofren unha perda perinatal, tamén son NAIS, nais dun bebé que non quenta o seu colo.
"Ser nai non significa necesariamente crial, senon qierer a un ser desde o máis fondo da alma"
Pero imos coa miña historia, como moitas outras historias… Se me coñeces un pouco, sabes que teño un bebé, André. E o gran desexo de ser nai fíxome reflexionar moito sobre o tema e o cruel que pode chegar a ser a sociedade.
Nosa ( p)maternidade non dependeu só de nós, a decisión estaba en mans do meu equipo de médicos, se eles non daban o visto bo, ese soño só era iso, un soño, que se podería disipar aos poucos como a brétema nas mañás de outono.
Foron anos de probas e indecisión ata que chego o si, pero… teriamos que afrontar moi posibles complicacións.
Foron meses complicados, de dúbidas, de medo, de sentir a crueldade da simple frase “que, e o neno para cando? Sen mala intención, pero sen saber polo que estábamos a pasar.
Unha vez tomada a decisión de ser nai, algo cambiou na miña cabeza, nela crecía aos poucos a necesidade de coidar, de protexer, de criar. No meu pensamento xa existía ese bebé, Sentinme nai meses antes de chegar a gran noticia.
Porque realmente eres nai desde o momento no que ese meniño ocupa os teus pensamentos.
Co positivo nas mans, todas as posibles complicacións caeron sobre nós como unha sombra. As altas probabilidades de complicación paralizáronme, o medo ás veces rexurdía entre a felicidade e a ilusión e era devastador. Médicos, probas de xenética, ecocardiogramas fetales… Cada proba con bo resultado era un alivio, un paso máis, pero sempre coas sombra da posible complicación.
Este medo trouxo o seu parte positiva, paralizoume a moito niveis, pero fíxome prestar atención a todos os cambios e gozar de absolutamente todo o proceso durante nove meses. Gocei os seus primeiros movementos, as súas patadas, o sentir como crecía día a día, como se formaba a liña de alba na miña… e tamén sentín, unha vez dado a luz, o baleiro no meu ventre ao telo no colo.
Recordo, o día do parto, despedirme desta etapa como de algo que quizáis non volva vivir.
Son emocións intensas. É un período delicado, sensible, onde o amor non se divide, se non que se multiplica. Fóra como for, unha muller ao pasar por este período, nunca volverá ser a mesma.
Todo este furacán de emocións xeroume a necesidade de plasmalo no meu traballo, de dedicarnos unha homenaxe, de representar todo ese torrente de amor con xoias únicas que representen ese vínculo inquebrantable.
Xoias que representan un vínculo inquebrantable, imposible de romper.
E á miña cabeza volveu unha historia de tempo atrás…
Un domingo dás mozas, baixo a calor do medio día e gozando vendo pasar ás señoras lucindo os seus aros dá Fonsagrada, varias delas repararon no meu traballo, e ao ver a miña interpretación destas tradicionais arracadas contáronme esta fermosa tradición:
Na súa zona, cando unha muller daba a luz ao seu primeiro fillo regalábanselle uns pendentes de Fonsagrada: un pequeno aro, normalmente de ouro, cun detalle ao centro con forma de oito deitado. Algunhas destas arracadas eran lisas, outras estaban debuxadas. Pero a súa característica forma non deixa lugar a dúbidas e son perfectamente reconocibles.
Descoñezo de canto tempo atrás me falában, e teño constancia doutras historias ao redor destes aros, por exemplo, que se lle regalaban ás nenas ao nacer e eran os únicos pendentes que tiñan ata o casamento.
E eu, obsesionada desde os meus comezos coa xoiería tradicional, tratando sempre de darlle o valor que se merece; e coa sensibilidade da maternidade a flor de pel creo a colección “Doce Espera” non só respectando o aro tradicional, se non que tamén simplificándoo un pouco máis ou engalanándoo con delicadas filigranas.
