O lume, o lume é o nacemento e a morte dunha xoia, é o principio e tamén o final.
No taller todo empeza ou termina coa fundición da prata.
É un proceso hipnótico, lento, pero á vez fugaz. A prata, fría no crisol esperando a cálida caricia do lume para poder transformarse en algo máxico.
Aos poucos todo comeza a ter luz, a ter vida. O lume fai o seu traballo a altas temperaturas e a prata comeza a sentirse arroupada, a coller calor, a poñerse incandescente, a brillar nun vermello alaranxado que por intuición sabemos que non debemos tocar. A cor da paixón, a calor do inferno.
Aos poucos aprécianse pequenas pingas de prata líquida que buscan enerxicamente a unión pasional co resto do metal. Así, lentamente e mergullada na beleza deste proceso, a prata convértese en líquido: denso, viscoso, fluído, brillante e sobre todo inquieto.
A prata, baixo a calor do lume, comeza a virar sobre si mesma, deixando apreciar a súa textura, mesmo a súa calor.
A que temperatura está a prata en estado líquido? A un mínimo de 962 º C A que resulta inimaxinable tan alta temperatura?
Sempre que fundo, gozo do estado líquido da prata. Son sós uns segundos, un intre no que me sinto poderosa, segundos nos que teño o centro da Terra entre as miñas mans. Si, sempre que fundo, imaxíno o centro da terra así, cálido, brillante e virando sobre se mesmo.
É un proceso máxico.
Pero todo ten un final, e non menos espectacular. Toca baleirar, envorcar coidadosamente a prata na lingotera. Vela caer: fluída, densa, cálida, incandescente é impresionante. Oíla liberar o aire ao arrefriarse contra o frío ferro que a contén sempre me provoca un calafrío que me percorre a columna. É un proceso minucioso, se o metal salta en contanto coa lingotera ou é mal baleirada… as consecuencias poden ser duras. Pero esa tensión fai que goce máis deste máxico proceso.
E o son do crisol ao perder calor lentamente? Bufff, ese queixume, ese chisporroteo, ese cli, cli, cli… é música para os meus oídos.
A fundición da prata xunto co brillo do acibeche, é a máis máxico da ourivaría, é auténtica alquimia no meu taller.
O lume é o nacemento e a morte dunha xoia, é o principio e tamén o final.
No meu taller sempre se funden pequenas cantidades de prata. Gústame traballar con calma, crear con mimo cada peza, gozar das miñas mans ao crear pequenas xoias que vos farán brillar e levarán con elas un pouquiño de min.
Toca proseguir e transformar un pouco máis eses pequenos lingotes. Hai que estirar, laminar, poñer a lume vivo e seguir estirando e laminando. Sen présa pero sen pausa.
A laminadora, composta por dous rodetes mecánicos, axúdame neste arduo traballo. Estirando aos poucos os lingotes. Este cambio físico na prata, este estiramento, ten as súas consecuencias. Ténsase, endurécese, e se se forza en exceso podo partir, rachar.
E toca volver á maxia do lume, o recocido, hai que poñer a prata “a lume vivo”.
Nesta ocasión axúdome de madeira nobre carbonizado, a calor do carballo queimado axuda a conservar a calor para que a prata se quente uniformemente.
Envorcar coidadosamente a prata na lingotera. Vela caer: fluída, densa, cálida, incandescente é impresionante.
Pero Que é o que sucede? É un proceso físico. Ao transformar a prata, ao estirala, as partículas de prata se desordenan provocando rixidez e fraxilidade. O lume, a calor. Reordena esas partículas para volvela dúctil, maleable, flexible.
“A prata convértese en líquido: denso, viscoso, fluído, brillante e sobre todo inquieto.”
Alquimia, pura alquimia. Transformar o metal nunha xoia é un proceso lento, coidadoso, delicado. Ver o lume abrandar e darlle maleabilidad ao metal é un espectáculo. A simple calor da chama consegue que a prata se deslice lentamente, que se relaxe, que se prepare para continuar coa transformación. O recocido é delicado, é un punto no que o metal se ten que relaxar pero sen renderse ao lume. Levar a lume vivo pero sen fundir.
Transformar o metal nunha xoia é un proceso lento, coidadoso, delicado.
Toca deseñar, crear, darlle forma, atopar o equilibrio, buscar o sentido e deixarse levar, amar a prata, consentir e sentir… para pasar finalmente ao pulido.
Toca deixar voar a imaxinación e xogar.
A maxia do pulido, a diferenza da fundición e o recocido, está no resultado e non no proceso. O proceso é sucio, ruidoso e incómodo. Pero de súpeto, a xoia que tiña en mente comeza a tomar vida, a despuntar brillos, amosar detalles. Por fin , despois dun longo camiño logra florecer a beleza que se escondía no seu interior.
O mesmo sucede co acibeche, baixo as mopas de pulido brota a vida que algún día habitou nel. A madeira fosilizada que o forma osixénase, sesenta millóns de anos despois recupera o seu esplendor.
O pulido outórgalle un característico brillo, é un fósil cálido, negro, brillante. Simplemente máxico.
Pero do acibeche falareivos noutro momento.
Gustaríache gozar da maxia destes procesos?